Söze, hiç aklımdan çıkmayan bir acı hatıratımla başlamak istiyorum:
Vaktin evvelinde siyasetle uğraşırken, merhabalaştığımız bir arkadaşın ağır hasta annesini Adana Balcalı Hastanesine sevk etmişlerdi.
Tabii, şimdiki gibi son model arabalar ve alabildiğine rahat imkânlar yoktu “tebaa” da. Belki de hayal ürünüydü bunları düşünmek… Uçağa binmek şurada dursun, havada seyretmek bile iç geçirmek için yeterliydi, merak saikıyla…
Öyle şimdiki gibi, 112'yi aradığınızda kapınıza gelecek ambulansta yoktu, Aile Hekimi de...
İMF reçetesinin dışına çıkamayan hükümetlerin acziyet sergilediği yıllardı kısaca. Diğer bir ifadeyle cenazelerin morglarda rehin kaldığı yıllardı nitekim.Hani şu çoklarının özlem duyduğu ve ayrıca Kemal Kılıçdaroğlu’nun SSK Genel Müdürlüğü yaptığı ve de koskoca kurumu batırdığı yıllar...
Neyse... Renault marka külüstür arabamızla arkadaşın annesini arka koltuğa yatırarak, Adana'ya götürmeye niyetlendik. Götürürken ufunet kokusu bir yandan, kusmuk kokusu bir yandan, adeta burnumuz tutulmuştu o mülevves ortamda...
Aynı hastanede bir hafta sonra ölmüştü kadıncağız. Bu seferde cenazesini gidip getirmek gerekiyordu, fakat bana söyleyemiyordu bir türlü. Ben gözlerinden okumuştum meramını ve sıkıntısını. Teselli babından koluna girerek aldım yanıma ve tekrar çevirdim direksiyonu Balcalı Hastanesine...
Kendisinin işlemlerle uğraşacak gücü ve kabiliyeti bulunmadığından, masraflarını da cebimizden ödeyerek morgdan almıştık cenazesini...
Temmuz'un sarı sıcağı ki asfalttan buhar çıkıyor, vıcık vıcık eriyordu resmen. Çukurova hinterlandı yanıyordu handiyse.O sıcakta uzun sürmedi cenazenin kokması. Dayanılacak gibi değil, sarsıcı bir koku hem de... Ağır aksak külüstürle ancak gidebiliyordum.
Ne yapalım şeklinde düşünürken, sağa çekip yol boyu uzanan mısır tarlalarından, mısır sapları biçerek naaşın üzerini örtmek geldi aklıma. Maksadım, mevtayı kısmen güneşten korumak, ne derece mümkünse…
Hiç bir işe yaramadı düşüncem, koku daha da katmerleşirken, içimiz dışımıza çıkıyordu öğürmekten. Kırk derecenin üzerinde bir sıcaklıkta, belli bir zamandan sonra cenazenin nasıl koktuğunu bir ben bilirim, bir de yine ben bilirim. Çünkü yaşamıştım bizatihi.
Defin için mezara kadar ne işlem gerektiyse, keza gene ben karşılamıştım cebimden. Yuyucusundan tutunuz da, sabununa, kefenine, gülsuyuna ve lahit tahtasına varıncaya dek...
Sadede gelelim. Adaylığımız mevzubahisti bir yerlere. Karşımdaysa başkaları vardı haliyle... Hayli iddialı ve çekişmeli bir seçimdi bizim açımızdan.
Şimdi sıkı durunuz! Kahrına, kokusuna, masrafına katlandığım bu kişi ne yaptı biliyor musunuz? Hiç bir mücbir ve makul sebep yokken, gitti karşı tarafa oy kullandı. Yığıldım külçe gibi… Nutkum dondu mübalağasız.
Arabama sinmiş ölü kokusundan kurtulmak için, oto kuaföre verdiğim yüklü para da cabası...Olayı, nereye taşımak ve nereye getirmek istediğimi ufkunuza havale ediyorum böylece.
Sen tut; bir buçuk saatlik Asya ve Avrupa yakasını Marmaray’la sekiz dakikaya indir…Sen tut; ikram bilmezlerin delisine, ölüsüne, yaşlısına, altına pisleyenine para aktar… Sen tut; kızına çeyiz yardımı, oğluna evlendirme yardımı yap…Sen tut; Hava Ambulansını, Aile Hekimliğini kapısına getir…Sen tut; bunca ağır sarsıntılara rağmen maaşları üç gün önce hesabına yatır…Sen tut; depremden zarar gören illere tüm imkânları zorlayarak 7/24 saat çalışmak suretiyle (bir yıl içerisinde) ev tahsis eyle…Sen tut; hiç bir hükümetin cesaret edemediği ve üstlenemediği senede iki bayram ikramiyesi ver, 100. Yıl ikramiyesi ver…
Terörü çökert, savunma sanayiini zirvelere çıkart, ordunu her an için olası tehlikelere karşı teyakkuz halinde tecziye et…Hangisini sayayım ki sayısız hizmetlerin, hangisini?.
Bedeli buymuş esefa! Serapa nankörlük!
Ahmet Süreyya DURNA
