kazim_ozturk2016@mynet.com

Yüce yaratan; “kendi ellerinizle kendinizi tehlikeye atmayın” der. Bu, her zaman geçerli bir kural, bir hayat iksiri! Sevgili peygamberimiz de; “Beş şey gelmeden önce beş şeyin kıymetini bilin; Hastalık gelmeden sağlığın, ihtiyarlık gelmeden gençliğin, fakirlik gelmeden zenginliğin, meşguliyet gelmeden boş vaktin, ölüm gelmeden hayatın…” buyurur. Ayrıca; “Münafığın alameti üçtür; konuştuğu zaman yalan söyler, söz verdiğinde sözünde durmaz, emanete ihanet eder.” Der.

Bütün bunlar, hayat boyu bize lazım olan temel ilkelerdir. Şimdi, başımızı iki elimizin arasına alarak düşünelim, hastalık gelmeden, sağlığımızın kıymetini biliyor muyuz? Hangi birimiz, sağlığına dikkat ediyor? Sigara ve içkiye verilen bunca paralar, israf olmuyor mu? Hem paralar boşa gidiyor, hem sağlık ve hem de zaman! 

Aklımızı kullanmamak, okumamak, düşünmemek, fikir üretmemek... beynimize zulüm! Organlarımızı yerli yerince kullanmamak; vücudumuza zulüm! Şöyle desek sanırım yanlış olmaz; bizler vücudumuza ihanet ederek zulüm yapıyoruz! O zaman her birimiz zalim oluyoruz! Zira zulüm; bir şeyi görevinin dışında kullanmaktır.

Beynin görevi; düşünmek, fikir üretmektir. Bunun yolu da okumaktan geçer. O bakımdan ilk emir; “Oku”dur. Okumak, beyni geliştirir, olaylara objektif bakmayı sağlar. O zaman karşımıza şu gerçek çıkıyor; düşünceden ırak, fikir üretmeden geçen her vakit, beynimize zulmetmektir! Aynı zamanda beyin bize bir emanettir. Emanete ihanet etmek de, münafıklık alametidir! Bu yönüyle de yanlış içindeyiz. Kaç tanemiz, Kur’an’ı tamamen anlamıyla ele alıp, hayatına uyguluyor, hayatımızın akışını Kur’an’a göre ayarlıyoruz?

Gözlerimizin görevi; doğruya, Hakka, hakikate bakmak içindir. Onunla; haramlara bakarak, boş şeylerle meşgul ederek zulüm yapmış oluyoruz! Sabahlara kadar film izlemek, televizyon ve internet başında vakit öldürmek, oyun ve kumar masalarında gözlerimize ihanet ederek zalim oluyoruz!

Her kim organlarını yerli yerince kullanmazsa zalimlerin ta kendisidir! Bunun hesabını veremeyiz. Zaten iki yakamızın bir araya gelememesindeki en büyük etken budur!

Allah, yeryüzünü, insanlar imar etsin, barışı sağlasın, huzuru temin etsin, kardeşliği tesis etsin diye emrimize verdi. Dünyayı kan gölüne döndürmek de bir zulümdür. Dolayısıyla dünyada akıtılan kanlarda bütün zalimlerin payı vardır! Zalimler ise iflah olmazlar. Fitne, terör, savaş, kavga…hepsi; hayatın huzur içinde olmasını engelleyen engellerdir. Bu engelleri koymak birer zulümdür. Zulme ses çıkarmamak da, zulme ortak olmaktır.

Sevgili peygamberimiz; “bir kötülük gördüğünüz zaman elinizle giderin, buna gücünüz yetmezse, dilinizle giderin. Buna da gücünüz yetmezse, kalben buğz edin. Ama kalben buğz etmek, imanın en zayıf şeklidir.” Derken, insana bir misyon yükleniyor. Yüklenen misyonu yerine getirmemek, zulümdür.

“ben bir şey yapamam” deme lüksümüz yok. Zira sorumluluktan kaçış söz konusu değil.  Her sorumluluk, bir görevi gerektirir. Haklarımızdan önce sorumluluklarımız var. Her insanın elini taşın altına sokması, üzerine düşeni mutlaka ama mutlaka yapması, olmazsa olmaz bir şeydir. Her şeyi başkası yapsın, ben bir köşede oturayım, hiçbir şeye karışmayayım, suya sabuna dokunmayayım, gelen ağam giden paşam, bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın…anlayışı, yaratılışımıza karşı bir zulümdür. Kendi kişiliğimizi, kendi şahsiyetimizi ayaklar altına almaktır!

“ölüm gelmeden hayatın kıymetini bilmek, dünyada adam gibi olmak, adam kalmak, ardımızdan hayır dua okutmak, iyi olarak anılmak demektir. 

“Ne kendi etti rahat,

Ne verdi dünyaya huzur,

Def olup gitti dünyadan,

Dayansın ehli kubur”     

dedirtmemektir asıl olan. Herkes kendi ateşini kendisi götürecek öbür aleme. Cehennemde ne ateş var, ne de odun!