Bugün Müslümanlar karmakarışık. Her “MÜSLÜMANIM” diyen mutlaka maddiyat derdine düşmüştür. İki lafının birisi, “ ÇOK KAZANMAK, DAHA FAZLA KAZANIP, ZENGİN OLMAKTIR” hiç: “ Müslümanca yaşayıp, Allah’ın emirlerini yerine getirmeye çalışayım, Kur’an’ın dediklerini yapayım diyen yok. Tabii böyle bir mesele olmayınca ortaya büyük bir kaos çıkıyor. O zaman ne kazandıklarımızın, ne hayatımızın bir tadı kalıyor. Gördüklerimiz hep savaş, kan, kavga, terör, düşmanlık, kin, intikam... hisleri oluyor.

Her şeyi kaportada, dışta, şekilde görüyoruz. Bir sakal bırakmakla işi bitti sanıyor, dışarıdan, herkes duysun diye; “Allah, Muhammed(SAV), Kur’an, Hak, Hakikat.....” diyoruz. Ama bir türlü bunların içini doldurmuyoruz. Arabalara; “Kurtuluş İslâm’da”, “Tek yol İslâm” yazısı takıyoruz. Dükkanlarımıza; “Müşteri velinimettir” levhaları asıyoruz. Fakat, ne ticaretimiz ticaret, ne alış verişimiz alış veriş, ne de insanlarla diyalogumuz diyalog.... holdingler kuruyor, ortakların paralarını iç ediyoruz. Yollara eşya koyarak kul hakkı ihlali içine giriyoruz. Kul hakkının lafını ediyoruz fakat ne anlama geldiğini bilmiyoruz. En çok kullandığımız kelimeler; “İnşaallah”, “Maşaallah” sözleri. Sözümüzü yerine getirmemek için bu sözleri sık sık kullanıyoruz. Kaytarmak, sözümüzde durmamak, insanların gözünü boyamak için.....

Önce içimizde, gönlümüzde, ruhumuzda Müslüman olmak durumundayız. Bu yüzden Allah; “Ey iman edenler, iman ediniz” derken bu gerçeğe parmak basmaktadır. Beynimizi, düşüncelerimizi, fikirlerimizi, niyetlerimizi Müslümanlaştırmadan, başkalarına Müslümanlığı anlatamayız. Dünyada barışı tesis etmek için, içimizde barışı sağlamamız şarttır.

İslâm; teslim olmaktır. Allah’ın bütün emir ve yasaklarına teslimiyet. İşimize gelene teslim olup, hoşuma gitmeyen emirlere karşı isyan bayrağı çekmek, teslim olmak değildir. Kur’anın bütününe inanmak, bütün direktiflerini benimsemekle ancak, Mü’min ve Müslüman olunur. ADAM GİBİ MÜSLÜMAN OLMAK zorundayız.

Sevgili peygamberimize: “Kıyamet ne zaman?” diye sorduklarında onun cevabı : “İş, ehil olmayanlara verildiği zaman kıyameti bekleyiniz.” Buyurmuştur. Her halde o anlatılan gün geldi. Ya olduğumuz gibi görüneceğiz, ya da göründüğümüz gibi olacağız.

Niçin maske takıyoruz? Hareketlerimizde maskesiz bir tutum para etmiyor mu? Etmez mi? Neden kaportada Müslümanlık taslıyoruz? Ne hakkımız var dış görünüşümüzle “Müslümanım” deyip de, insanları kandırmaya?

Maskeler en çok siyasette takılıyor. Her siyasi partinin etrafında yalakalar, şakşakçılar, riyakarlar ve yağcılar vardır. Başkanı, yöneticileri, idarecileri kandırır, yanlış karar vermelerine sebep olurlar. Hatta o kadar yanlışlık yapılır ki, siyasi partinin kapanmasına kadar gidilir. Siyasete girmek; cebi doldurmak, kısa yoldan köşeyi dönmek içindir. Bunun istisnalarını pek görmek mümkün değildir.

Her maskeli tavrın arkasında, yalan vardır. Yalanın olduğu yerde de; ne insanlıktan, ne inançtan, ne de huzurlu bir ortamdan söz edilebilir. Sahi; maskeleri çıkarsak, yalın şekilde, olduğu gibi bir tavır içine girsek, millet bizim gerçek yüzümüzü görse, davranışlarımızdaki samimiyet görülse daha güzel olmaz mı?

“Niçin yapmadığınızı söylersiniz?” der yüce kitabımız. Bu söz, bizim maske takmamızı eleştirmektedir. “Emrolunduğun gibi dosdoğru ol” emri de aynı şekilde maskesiz bir hayat ön görmektedir.

Sevgi, saygı, hürmet, başkaları tarafından takdir edilmek, işimizin görülmesi, yaşarken iyi bir intiba bırakmak.... için mutlaka iyi işler yapmak zorundayız. Poliyannavari hareketler yerine, gayet samimi, içten, kendimizden davranışlar sergilemek en beğenilen ve hoşa gidendir.