Dost; sevilen ve güvenilen yakın arkadaş, sıkı fıkı görüşülen kimse, gönüldaş. Aralarında iyi ilişki bulunan, iyi geçinen. Koşulsuz sevendir...

Her şartta yanında olandır, yaslandığın, sırtlandığın, yüklendiğin, güvendiğin inandığın, kendin gibi bildiğin, seni senden fazla düşünendir.............

Gerçek Dostluk; iyi gününde varlıkta düzlükte değil, dar günlerde, sıkıntıdayken düşkünken belli olur.

Gerçek Dost; yürekten sevendir. Çıkarsızca verendir. Özveri-fedakarlık gösterendir. Dostunun iyiliği ve mutluluğu için çaba harcayan, emek sarf eden, yeri geldiğinde, HAYATINI BİLE ORTAYA KOYANDIR.

Gerçek Seven; Sahip olan-olmak isteyen değil. Bir şeylere zorlayan değil, kendi isteklerini dayatan hiç değil. Gerçek Seven; sevgiliyi karşılık beklemeden, yalansız, riyasız, çıkarsız, yüreğinin ta derinlerinden gelen en doğal, en içten, en paylaşımcı, en insani duygularla sevendir.

Dost; göze sezdirmeden gözyaşı silendir. Söz ola kese savaşı, Söz ola kestire başı

İyi dostu olanın aynaya gereksinimi yoktur. – Mevlana.

Dost; acı söyleyen değildir Acıyı tatlı söyleyebilendir. – Mevlana 

Gerçek dostlar yıldızlar gibidir, karanlık çökünce ortaya çıkarlar.

Söz ola kese savaşı,

Söz ola kestire başı,

Söz ola ağulu aşı,

Yağ ile bal ede bir söz! 

Dostluk, iki yürek arasında bir nehir gibidir; gittiği yeri de temizler, geldiği yeri de…

Hayatta parayla alınamayacak en değerli şey; senin derdini kendi derdi gibi gören dosttur.

Sıradan bir arkadaş, sizi asla ağlarken görmez. Gerçek arkadaşın omuzları, sizin gözyaşlarınızdan sırılsıklam olmuştur.

Dostluk çukurda biriken yağmur suyu değil ki güneş vurunca kurusun. Bizim dostluğumuz deniz misali buharlaşsa da, yağmur misali geri döner. 

Dostluk, dili iyi kullanmaktır.

Dostluğun bekası dilde gizli. Bu konuda Alvarlı Efe şöyle der:

Hazer kıl kırma kalbin kimsenin cânını incitme

 Esîr-i gurbet-i nâlân olan insânı incitme

 Târik-i ışkda bî-çâreyi hicrânı incitme

 Sabır kıl her belâya hâne-yi Rahmân’ı incitme.

Felekde hâsılı insân isen bir cânı incitme

 Günahkâr olma fahr-i âlem-i zî-şânı incitme.

Elin çek meyl-i dünyadan eğer âşık isen yâre

 Muhabbet câmını nûş et asıl Mansâr gibi dâre

 Misafirsin felek bağında bendin salma efkâre

 Düşersin bir belâya sabrı kıl Mevlâ verir çâre.

Felekde hâsılı insân isen bir cânı incitme

 Günahkâr olma fahr-i âlem-i zî-şânı incitme.

Bulaşma çark-ı dünyâya vücûdun pâk-tahirken

 Güvenme mal û mülk ü mansıbın efnâsı zâhirken

 Nic’ oldu mâli Karun’un felek bağında vâfirken

 Nedir bu sendeki etvâr-ı dert gönlün misâfirken

Felekde hâsılı insân isen bir cânı incitme

 Günahkâr olma fahr-i alem-i zî-şânı incitme.

Hasislikden elin çek sen cömerd ol kân-ı ihsân ol

 Konuşma cahil-i nâdân ile gel ehl-i irfân ol

 Hakîr ol âlem-i zâhirde sen mâ’nâda sultan ol

 Karıncanın dahî hâlin gözet, dehre Süleymân ol.

Felekde hâsılı insân isen bir cânı incitme

 Günahkâr olma fahr-i âlem-i zî-şânı incitme.

Ben insanım diyen insana düşmez şâd’u handanlık

 Düşen bî-çâreyi kaldırmadır âlemde insanlık

 Hakikât ehlinin hâli durur dâim perişânlık

 Bir işi etme kim gelsün sana sonra peşîmânlık.

Felekde hâsılı insân isen bir cânı incitme

 Günahkâr olma fahr-i âlem-i zî-şânı incitme.

Ehl-i irfânım deyü her yerde bendin atma meydâna

 El elden belki üstündür ne lâzım uyma şeytâna

 Yakın olmak dilersin Hazret-i Hallâk-ı ekvânâ

 Cihanda tatlı dilli olması lâzımdır insana

Felekde hâsılı insân isen bir cânı incitme

 Günahkâr olma fahr-i âlem- zî-şânı incitme."