Birçoğunuz beni Konyaspor ve spor yazılarımla tanıyorsunuz, fakat bugün spor yazmayacağım. Geçtiğimiz cuma günü vefat ederek aramızdan ayrılan, 70 yıl yazarlık yapmış bir eğitimcinin torunu olarak belki de ona karşı, dua okuyup hayırla yâd etmek dışında yapabileceğim son şeyi yapmak istiyorum; size ondan bahsetmeye gayret edeceğim. Veyis Ersöz’den…

1976 yılında 31 yıl çalıştığı meslekten kendi isteği ile emekli olacaktır. Artık gazeteciliğe, yazarlığa daha çok eğilmeye başlayacaktır. 1982 yılında Ribat dergisinin yazı işleri müdürü olur, Ribat dergisinde şahadet parmağını kaldırmış bir el olan kapaktan dolayı, dönemin anlayışına göre biraz da eziyet için Malatya’da yargılanır. Bu durum dedemi çok üzer; çünkü azılı suçlular bile Konya’da yargılanırken dedem Malatya’ya gider her seferinde. Sıkı yönetim vardır eller kollar bağlı bir şey yapamaz durumdasınız. Sonunda 40 ay hapis cezası alır, bunun 23 gününü cezaevinde yatar, sonra ceza yaklaşık 120 bin lira para cezasına çevrilerek hapisten çıkar. Bu saatten sonra her çıkan sayı titizlikle incelenir. 

Türkiye’de Yarın gazetesinde çalışırken ‘Kadınlar Üniversitesi’ diye bir yazı makale yazar. O makaleden dolayı 163. maddenin 3. ve 4. bentlerinden 15 yıl hapis cezasıyla yargılanır. Dedemin gazeteciliğinin yanı sıra bir de hayır kurumlarına el atmışlığı vardır. Gönlü güzel insandır sonuçta.

Milli Gençlik Vakfı, İlim Yayma Cemiyeti, Fatih Vakfı ve Ravza Eğitim Vakfı gibi vakıflarda bazen kurucu, bazen yönetici bazen de yönetim kurulu başkanı olur. Yüzlerce öğrencinin eğitiminde, maddi sıkıntılarında, giyiminde bir şekilde dokunuşu olmuştur. 1969’da kahve konuşması sırasında Rahmetli Erbakan ile tanışır. Erbakan Hoca’nın bağımsız aday olacağı yıl bisiklet ile hocanın gittiği tüm konuşmalara gider. Emekli olduktan sonra siyasette yine Rahmetli Tahir Büyükkörükçü ile boy gösterir, hatta Kayseri’ye mitinge giderken kaza bile yaparlar, neyse ki bir şey olmaz. Daha sonraki yıllarda meclis üyeliği ve il daimi encümen üyeliğine seçilerek hizmetlere devam eder.

Sonuç olarak Veyis Ersöz; hayatını bilime, ilime, İslam’a adayan koca çınar, büyük babamız, dedemiz geçtiğimiz cuma gününde Hakk’ın rahmetine kavuşmuştur. Allah ona öyle güzel bir ömür nasip etmiş ki büyük bir çınarın gölgesinde, onun ahlakından bir parça da olsa almaya gayret etmişizdir. Allah’ın ona bahşettiği 90 yıldan fazla ömrün bir saniyesini bile boşa geçirmemiştir. 70 yıllık yazarlık yapmıştır ve bunun her dakikasını yaşayarak yapmıştır. Emekli öğretmendi, 31 sene boyunca yüzlerce, binlerce insan okutmuş, okuttuğu insanlardan bakanlar vekiller bürokratlar memurlar öğretmenler idareciler ve daha neler neler çıkmıştı. Dedemiz, büyükbabamız her zaman derdi ki “dünya hayatı bir gün bitecek, mühim olan dünyada bir eser bırakabilmek, kişinin hayırla yâd edilebilmesidir.” Yazdığı o güzel kitapların yanı sıra bugün yapmaya çalıştığım gazetecilikte bana ilk rol model o olmuştur. Daha küçücük bir çocukken bile her gittiğimde daktilosu ile oynamam belki bundandı. Büyük babamız her zaman ölümden sonrasını da düşünmüş ve “ya öldü de ne iyi oldu, demek yerine Allah rahmet eylesin çok iyi insandı” denmesi için gayret göstermiş İslam’ı, Kur’an-ı, namazı ve Peygamberimizi kendine örnek almıştır.

Veyis Ersöz kim midir?

Ben henüz onu kelimelere dökebilecek kadar gazeteci olmadım ama şu kadarını belirteyim; 25 binden fazla makale, ulusal ve yerel onlarca gazete, dergi ve mecmua sayfalarca yazı, üst düzey yöneticilikler Ribat’ı, Milli Gençlik Vakfı’nı, İlim Yayma Cemiyeti’ni ve daha nicelerini kısaca insanlık için adanmış bir ömür. Bana dedeni bir cümle anlat deseniz elbette anlatamam ama yukarıda saydığım şeylerin yanında benim hayranı olduğum kısmı disiplin abidesiydi… Bunların yanında Kuran-ı okul hademesinden öğrenecek kadar alçak gönüllü.

Hepimizin yüzünde bir tebessüm oluşturacak ortak hatıramız ise özellikle bayramın birinci günü büyük babamızın evinde bayram yemeği için toplandığımızda bakalım kim geç gelecek muhabbeti… Kuzenler bir araya toplanıp büyük babamızın geç gelene attığı fırçayı hayranlık ve tebessüm ile izlerdik. Dakikalar ve saniyelerin önemi vardı. Bir de teneke muhabbetimiz vardı. Teneke merkezi sistemdeki hocanın vaiziydi. O yıllarda yeni başlamıştı her bayram muhakkak konusu olurdu.

Ne demişti üstadımız dedemiz; “Yazarlık hayatı ayrı bir alışkanlıktır ama yazan insan okuyan insan demektir. ‘Okumadan yazılmaz, okuyacaksın dolacaksın, yazacaksın boşalacaksın’ bu bir kaidedir. Okumayınca yazmak çok yüzeysel oluyor. Benim yazdığım ilk yıllarda, yazarlar pek fazla yoktu. Olanlar da düzenin nizamın paralelinde yazılar yayınlıyorlardı.”

Dimdik durdun, mübarek günde aramızdan ayrıldın ama sen bizler yaşadığı sürece her zaman kalbimizde, anılarımızın bir köşesinde olacaksın. Amel defterin hiç kapanmayacak; çünkü sen arkanda hayırlı 5 evlat ve faydalanılacak eserler bıraktın. Şüphesiz ki biz Allah'tan geldik ve O'na döneceğiz. Muhakkak ki her nefis ölümü tadacaktır. Güzel insandı ne güzel insan...

Biz dedemizi uğurladık, Konya Veyis Ersöz'ünü kaybetti. Allah, ona torunun torununu gördüğü bir ömrü bahşetti. Eğitimci, gazeteci yazar, vakıf ve hayır kurumlarının kurucu yöneticisi, yerel siyasetin unutulmaz ismiydi. Nur içinde yatsın, mekanı cennet olsun. Merhumun ruhu için el Fatiha…