Bir söyleşide Yahya Kemal Beyatlı Cahit Tanyol’a şu itirafı yapar. “Aziz Tanyol, ben hayatta üç büyük hata yaptım. Bunları senin de yapmanı istemem.  Büyük şair, büyük edip olmaktan daha erdemli üç şey vardır: birincisi evlenip bir yuva kurmak, ikincisi bir ev sahibi olmak, üçüncüsü bir tarafta kimseye muhtaç olmayacak kadar parası bulunmak. Ben bunların üçünü de yapamadım. Akşam oldu mu dostlar dağılır, evlerine gider. Ben şu otel odasında yalnızlığı bütün dehşetiyle duyarım. Ne şiir ne kitap ne de dostlarım beni bu korkunç yalnızlıktan çekip alabilirler.”

Edmund Burke “Yalnızlık, tahayyül edilebilecek en büyük acıdır.” Evet, yalnızlığın boyutlarını hem Yahya Kemal’in dostuna öğüdünde hem de Burke’nin veciz sözünde görebiliyoruz. Ama bu sözle ya da edebi bir metinle anlatılabilecek bir şey değildir bana göre. Zira dünyada hayatın kendisi kadar gerçek yoktur. Yalnızlık da bu bağlamda böyledir. Hayat nasıl doğrularla ilerlerken güzel ve tatlıysa, yalnızlık da kendi hakikati içerisinde korkunçtur. Elbette insan hayatını belirlerken bazı tercihlerde bulunur. Ancak eşini ve işini mutlaka hayatına almalı ve muhakkak müstakil bir evi olmalıdır. İdealler, hobiler, özel tercihler bunlara paralel bir şekilde yürütülmelidir.

Son zamanlarda çok trend olan bir kanı vardır, derler ki çağın insanı yalnızdır. Yukarıda bahsedilen yalnızlığın bununla bir ilgisi yok. Bu başka bir konu ve aslında bu da uzun ve önemli bir konudur. Ama yazımızın konusu bu değildir. Günümüz gençliğinin evliliğe karşı soğuk durduğunu, mesafeli davrandığını görüyorum. Otuzlu yaşlarda hatta kırklı yaşlarda bile evliliğin erken olduğunu söyleyenlerle karşılaştıkça şaşırıyorum. Unutmamak gerekir ki gül en güzel goncalarını baharda verir. Her şey vaktinde güzel, vaktinde sağlıklı ve vaktinde sağlamdır. Artan boşanma davalarından, ileri yaşta çocuk sahibi olmanın sakıncalarından falan söz etmeyeceğim. Onların hepsi sonuçtur, esas olan sebeptir. Evlilik geciktirilince, hiç olmama ihtimali de yükseliyor. O yüzden en geç yirmili yaşların başlarında evliliklerin gerçekleştirilmesi elzemdir. Korku çağımızda bir tekniğe dönüşmüştür” diyor Albert Camus. Bu gün gençlerimizin evlilikten uzak durmalarının böyle bir yoldan geçirildiğini de düşünmek gerek. Her şey bir hesap üzerinden ilerliyor çağımızda ve o hesap bizim dışımızda yapılıyor.

Hiçbir ideal bunun bahanesi olmamalı ve insan yalnızlığa mahkûm etmemelidir kendini. Ben bu yazıyı hariçten bir yerden değil, bizzat yalnızlığımı yaşadığım odamdan yazıyorum. Yahya Kemal’in yaptığı 

Kaçan tren, giden gemi, kalkan otobüs bazen insanın çok şeyini alıp da gidiyor. Tabi ki bu saydığım araçların bir sonraki seferleri mümkündür. Ancak sen bir önceki seferdeki insan olmayabiliyorsun. Yapacağın yolculuk gecikince ya sende ilk heves kalmaz ya da varacağın adreste aradığını bulamazsın. Ömrü güzel kılan şeyin vaktinde verilen kararlardan geçtiğini düşünürüm hep.

Susmuş bütün sesler.

Bir şey söylüyor yalnız

Issız odamın dört duvarına

Saatin tik takları

Kapkara sularla akıyor

İçimdeki nehrin yatakları

Yalnızlığımı sıvamışlar

Sokağa bakan pencereye

Tekmil şehre bir karanlık inmiş

Sönmüş sokak lambaları bile

İçime içime bakıyorlar

Tellerde baykuşlar eşleri ile

Çay soğumuş demlikte

Gözümde titreyen hayat gibi

Dal dal sigaralar izmarit olmuş

Dilimde yanmış türkü tadı

Bir de gölgesini dahi götürmüş

Bir vefasızın adı

Yorganım ısıtmıyor

İçimde hüküm süren kışı

Kar bile kara düşüyor sanki

Görünmüyor bir tek kar tanesi

Kirpiklerimde bir rüya misali

Donmuş kalmış yar tanesi

Güle niyet edip küllenmiş

Küsmüş bir yanardağ gibi

Görünmez taştan, kayadan

Bakana görünmez, tütmez bu yalnızlık

Çiçekler açar, kuşlar döner şehre

Yine de bende bitmez bu yalnızlık