İnsanın hayatında unutamadığı; “keşke” dediği anlar oluyor. Hata, kusur, yanılgı insan için tamam da, hele bir de sevdiğimiz, can bildiğimiz, aziz olarak tabir ettiğimiz dostlarımız söz konusu olunca işin vechesi değişiyor.

Mevlana İlköğretim Okulunda (Şimdiki adı; Mevlana İmam Hatip Ortaokulu) birlikte çalıştığımız, dertlerimizi paylaştığımız, sevinçlerimize ortak olduğumuz, ayda bir oluşturduğumuz “Hatim sırası”nda muhabbetin zirvesine erdiğimiz, hayatın stresinin atıldığı unutulmayan anlarımız vardı.

Muhabbet anında mutlaka Mehmet Ay abimiz, takılmadan edemezdi. Hele evde tanımadığımız birisi varsa artık gülmemek için kendimizi zor tutardık.

 Yıllarca birlikte olduğunuz, okulda birlikte eğitimden, öğretimden dem vurduğunuz, memleket meselelerini konuştuğunuz, hep birlikte akıl terlettiğiniz… hülasa birlikte ağlayıp birlikte güldüğünüz can dostlarınızın ölümünü geç duymanız, zamanında bu üzücü olaydan haberdar olmamanız…insanı mahcup ediyor.   

Kovid-19 ile bütün her şey alt üst oldu. Artık konuşmalarımızı ve sohbetlerimizi; “Kovid’ten önce ve Kovid’ten sonra” diye ayıracaktık. Milattan önce, Milattan sonra der gibi. Bundan sonra o eski hatim sıramız tam yapılamaz hale geldi.

Mehmet Ay abimiz, eşi öldüğünden beri yalnızdı. Ancak evlatları vefakâr ve cefakârdı. Babalarını yalnız bırakmıyor ve tüm ihtiyaçlarını görüyorlardı.

Fakat bir süre önce hastalanmış kansere yakalanmıştı. Ara sıra hal ve hatırını sorar sağlığı hakkında bilgi alırdım. Uzun zaman arayamadım. Bugün eşim;

“Kazım, Mehmet abiyi bir arayalım, çoktandır haber alamıyoruz” dedi. Hemen telefonuma sarıldım ve o da ne? Telefonumdan ismi silinmiş. Bir başka arkadaşı aradım ve;

“Fehmi Bey, Mehmet Ay abinin telefonu bende silinmiş, çoktandır arayamadım. Görüşmek istiyorum” deyince;

“Abi, görüşemezsin o sana cevap veremez” deyince başım döndü. Sonra fehmi Bey;

“Kazım Abi, Mehmet Ay abi öleli iki ay oldu” deyince ne diyeceğimi bilemedim. Kelimeler boğazımda düğümlendi. Uzun süre cevap veremedim. Gözyaşlarım sicim gibi indi.

Affet Mehmet Abi. Benim bu kusurumu, aymazlığımı bağışla. Ne kadar mahcubum bilemezsin. Allah rahmet eylesin, mekânın cennet, makamın âlî olsun. 

Dilimden kalemime şu dörtlükler döküldü;

 Ay Abim Ölmüş!

Mahcubiyetim çok, aymazlık büyük,

Haberim olmamış, günahım hüyük,

Vefasızlık zirve, vebalim bir yük,

İslam’da yoldaşım, Ay abim ölmüş! 

Kur’an mesajını çok iyi aldı,

Hakkın muhabbeti gönlüne doldu,

Nahoş davranışı yabana saldı,

Vefakâr sırdaşım Ay abim ölmüş!

 Dostlarla ağladı dostlarla güldü,

 İnsana hizmeti ibadet bildi,

 İyilik aradı iyilik buldu,

Gönüldaş haldaşım Ay abim ölmüş!

İslam davasının mücahit eri,

Rahmani tebliğin yiğit neferi,

Ezelden beridir bitmez seferi,

İhlaslı dindaşım Ay abim ölmüş!

Hazan vakti gelmiş zaman yaklaşmış,

“Şeb-i arus” olan eman yaklaşmış,

 Her cana gelecek o an yaklaşmış,

Toprakta sindaşım Ay abim ölmüş!