Yirmi yaşlarındaki genç adam felsefe  veya hukuk okuma arasında bir seçim yapamadığı, bunun da kendisini rahatsız ettiği şikayetiyle gelir Amerikalı psikiyatristin ofisine. Kendisine psikolojik destek ister.

                Birkaç seanstan sonra psikiyatr, problemin bilinçaltı sebebini yakalar. 

                Sen aslında felsefe doktorası yapmayı seçmişsin ama sana dışardan hukuk okuma konusunda müdahale edilmiş ve baskı uygulanmış; sana bu baskıyı yapan kim onu söyle bana Jim (takma isim) tespitine şaşırır delikanlı.

                Babasının çok otoriter bir avukat olduğundan başlayarak bütün duygularını açar doktoruna.

                Doktor, aile terapisi uygulamanın yararlı olacağı üzerinde çalışırken bir gece telefonu çalar. Acil servis doktorlarından birisi Jim’in, bu akşam ani gelişen körlükle hastaneye başvurduğu, tomografi çekilip LP testi yapılacağı, anne ve babasının da yanında olduğu ama ısrarla psikiyatristinin gelmesini istediği bilgisini paylaşarak kendisini bekleyecekleri ricasıyla telefonu kapatır.

                Psikiyatrist servisten körlüğü gerektirecek organik bir bozukluk olmadığı bilgisini alınca anne, baba ve jim’le birlikte başka bir odada bir araya gelir. Doktor, Jim’in göz kapaklarını açar ama sert ve hızlıca tekrar kapanır.

                Psikiyatrist  teoriyi şöyle kurar. Jim babasının baskıcı tutumuna ve hukuk okuma ısrarına öylesine kızıyor ki, bazen babasına vurmak bile içinden geçiyor. Ancak baba olduğu için bunu yapma şansı bulunmadığından denetim altına alıyordu. Bu denetimlerin birisinde zihni, kendisini fiziksel rahatsızlıkla dikkatinin dağılacağına inandırdı ve gerçekten de görmemeye başladı.

                Doktor, Jim’e, babasını incitmeden ne kadar kızdığını yüzüne karşı söyletmeyi başarır. Anne ve baba da Jim’e ağabeyinin intihar ettiğini, onun üzülmemesi için yalan söylediklerini itiraf edince Jim’in gözleri faltaşı gibi açılır. Psikiyatrist ‘’görüyorsun değil mi Jim’’ diye araya girince ‘’evet görüyorum ama -babasına dönerek- şu anda öfkeden kuduruyorum’’ demeyi de ihmal etmez.

                Ne zaman okuduğumu hatırlamadığım bu vaka nereden aklıma geldi ki şimdi? Evet alakası yok ama sık sık yayınlanan seçim anketlerine bazı siyasilerin gösterdiği tepkiyle bir korelasyon kurdum galiba.

                Adamlar, kimsenin bilmediği bir akademisyenken danışman yapılır, sonra bakan hatta başbakan veya cumhurbaşkanı yapılır. Zamanla geldikleri mağazada kendilerine, özel bir statü atfederek mağaza sahibi gibi görünmek isterler.

              Egolarının aşırı şişkinliği mağazanın gerçek sahibi tarafından cezalandırılıp kapı dışarı edilince öfke ve intikam kokulu bir mağaza açarlar. Mağazanın hatırı sayılır araştırmalar sonunda %0.6 dan fazla müşterisi olmayacağını görünce Jim’e, doktorunun babasına incittirmeden öfkesini boşalttırıp histerik körlüğü yendiği gibi bizimkilerin danışmanları da, eski mağaza sahibine en ağır hakaretleri ettirdikleri halde  geçmesi bir tarafa psikosomatik körlükleri derinleşip kalıcı hale geliyor.

              O halde bazıları ya akşamdan bonzai falan alıp öyle konuşuyor ya da tanımadığımız yabancı bir içecek alıyorlar. Yirmi yıldır %25 i geçmeyip iktidar olamamanın faturasını karşı mağazanın sahibine yükleyen muhalif partilerin liderleri gibi…

              %25 likler de karşı mağazanın sahibine  hakaretler ettiği halde psikosomatik körlükten kurtulamıyorlar ve daha geç ayılmak için yabancı ve sert bir içecek kullanıyorlar ama ne? ‘’Üç günlük dünya menfaati uğruna fırıldak olmaya değer mi’’ diyordu rahmetli Muhsin Yazıcıoğlu. Sahiden değer mi? Selamlar.