OZAN GÖZÜYLE
OZAN SÖZÜYLE
Arı zehirli ama kursağından bal çıkar
Toprağın adı kara yeşil çıkar al çıkar
İlkbahar zemheride, gündüz gecede saklı
Uzun söze ne gerek nasibini al çıkar
KİM LEYLASINI
KİM MEVLASINI
Kızgın çölün ortası namaza durmuş adam
Mevlasıyla rabıta bağını kurmuş adam
Alnı kıbleye doğru gözü secde yerinde
Miraca kanatlanmış gönlü hayli derinde
Tekbir ile başlamış yolculuğu miracın
Fatiha’yla yalvarır kulun senin muhtacın
Elpençe divan durmuş dili ayetler okur
Kaynamak üzereydi gönlü tam fokur fokur
Sureyi bitirmişti rukuya varacaktı
Sultana tazim ile eğilmenin tam vaktı
Bir gölge geçiverdi bastı secde yerine
Sanki yıldırım düştü gözlerinin ferine
Secdeye varmış olsa kafasına basardı
Belki Azrail olur sesini de kısardı
Bir anda çıktı raydan miracı da unuttu
Geçip giden gölgenin koştu kolundan tuttu
Nefis işte bir anda onu çıkardı yoldan
Yuvarlandı boşluğa düştü tuttuğu daldan
Ne güzeldi miracın o kutsal yolculuğu
İnsanı insan eder bilirse kulculuğu
Sordu kızgın bir halde neden geçtin önümden
Beni koparıp aldın hakka giden yönümden
Ne güzel divan durdum secdeye varacaktım
Aşkımla kucaklaşıp koklaşıp saracaktım
Öyle bir dalmış idim sanki çıktım ölümden
Hiç insafın yok mudur ayırdın o halimden
Sitem üstüne sitem kahır üstüne kahır
Dilinden dökülenler zehir üstüne zehir
Sessiz sessiz dinledi kaşını yıkmış adam
Bu Dünya boyutundan çoktandır çıkmış adam
Sonra başın kaldırdı gözünü açtı yarım
Hemen sordu adama nerdedir benim yarım
Yıllardır dolaşırım Mecnun oldum çöllerde
Aşkımız dolaşıyor destan oldu dillerde
Her nereye bakarsam ben Leylâmı görürüm
Aşk elinde tutsağım sanma bu çölde hürüm
Hep yâre yürüyorum ona doğru meyilim
Önünden mi geçtim ki hiç farkında değilim
Adam çıkıştı yine nasıl olur görmezsin
Leyla’nı arıyorsan neden bana sormazsın
Mecnun döndü adama yumdu yine gözünü
Balyoz gibi indirdi yüreğine sözünü
Leylâmı arıyorum görmez gayrıyı gözüm
Onun aşkıyla yanar yıllardır benim özüm
Eğer sende Mevlânı arasaydın niyazda
Hiç kimseyi görmezdin duruyorken namazda
