m.balkan42@hotmail.com

Eski bir seneyi uğurlarken yeni yıla umutlarla girmek isterdim.
Yeni umutlarımı ve yeni düşüncelerimi paylaşmak ümidiyle bilgisayarımın başına oturduğumda, ajanslardan önüme düşen 2015’in en acı ve en düşürücü haberiyle irkildim. 
Bunun üzerine önce kendimi sorguladım. Kendi kendime “Acaba yaşlanınca ben de Meram’da bir evde yalnız yaşayan 82 yaşındaki Tevfik Dedenin acı akıbetini yaşar mıyım?” diye hayıflanmadım değil.
“Yalnızlık Allah’a mahsus” derler. Derler de, Allah’tan başkasının teselli ve ilgiye ihtiyacı vardır. Cennette bütün güzellikler olmasına rağmen Hz. Âdem neden kendisine bir eş yaratılmasını istesin ki.. İşte o insanı kahreden yalnızlık yok mu yâ.. İnsan derdini açacağı ve bir lâhza da olsa huzur bulacağı eşini hiç aramaz mı?.. Hazret-i Âdem bile cennette eşi Havva’yı ararken şu geçici dünyada insan huzur bulacağı en yakın arkadaşını hiç aramaz mı?..

***
Bazen canınız sıkılır, bunalır ve kentin sıkıcı, bunaltıcı, yorucu havasından kurtulmak istercesine o şehri biran evvel terketmek istersiniz.. Şöyle yaylada bir dağ eviniz veyahut da kulübeniz olsun istersiniz. Yeşillikler içerisinde ve şöminede odunlar çıtır çıtır yanarken kahvenizi ya da içinizi ısıtan tavşan kanı çayınızı yudumlamak istersiniz.. 
Fakat bütün bu istek ve arzularınız yaşlanınca değil, gençken veya orta yaşlarda depreşir her nedense.. 
Yaşlılık nasıl bir duygu, bilemiyorum. Bir evde yalnız başına yaşamak ve yalnız başına ölümün o soğuk yüzünü hissederek can vermek acaba nasıl bir duygudur..
Aman Allah’ım!
İki bin on beş senesinin son gününde yılın en garip haberini okumak ve en garip ölüm olayına şahit olmak da varmış.. Bana deseler ki, 2015 senesinin Konya’da en garip haberi nedir diye? Hiç tereddüt etmeden arş-ı alâyı bile titreten 82 yaşındaki dedenin garip ve hepimize ibretlik ölümü derdim. Tevfik Dede ölüyor ve cesedi 10 gün sonra ancak ortaya çıkıyor. Bu zaman zarfında dedenin kapısını ne komşusu, ne akrabası ne de yakınları (eğer varsa) hiç çalmıyor.
Koca Yunus’un dizelerinde dile getirdiği gibi…
“Acep şu yerde varm'ola/ Şöyle garip bencileyin/ Bağrı başlı gözü yaşlı/ Şöyle garip bencileyin. Bir garip ölmüş diyeler/ Üç günden sonra duyalar/ Soğuk su ile yuyalar/ Şöyle garip bencileyin.”

***
Yalnızlık, yanında başkası olmayan, tek başına olmak halidir. İnsan yalnız mıdır? Yalnızlık, modern hayatın bir açmazı ve çıkmazıdır. Bakmaz mısınız hayatımıza, kalabalıklar içinde yalnız değil belki de yapayalnızız. Milyonlar sayısınca insan arasında yalnızlık çeken bir hayat sürmekteyiz. Bazen yalnızlığımızın dahi farkında olamıyoruz. Sanal bir gülüş, yapay bir sohbet, kurgular üzerine bina edilmiş hayatın mahkûmlarıyız.
Seyredilenler, göz gezdirilenler, dinlenilen şeyler yalnızlığımızı belki de kat ve kat artırmaktadır. Ne mallar mülkler, ne paralar, ne de tatmin edilemeyen arzular, yalnızlığımızı bitiremediği gibi artırmaktadırlar. Sahte umutlar, kuru temenniler, tükenmez ihtiraslar yalnızlığın hücresine bizi mahkûm etmektedirler. 

AZİZİM DİYOR Kİ…
“Yalnızlık Allah’a mahsustur" deriz de, acaba biz Allah ile olabildik mi? Orasını pek bilemeyiz. 
Allah ile olabilseydik, gönülden "komşu komşunun külüne muhtaçtır" diyebilseydik 82’lik Tevfik dedenin ölüsü hiç 10 gün sonra duyulabilir miydi?..