Hayat pahalılığı, şikayetlerin merkezine yerleşmiş olmasına rağmen çok fazla da ilgimi çekmiyor. Çünkü üç milyonluk dairede oturup bir buçuk milyonluk arabayla gösteriş ve riyanın doruğunda yaşayan sonradan görmüşle, onbeş bin lira maaş, hoş bir daire ve yarım milyonluk arabayla mutlu olamayan memurun şikayeti  arasındaki tek benzerlik samimiyetsizlikleridir.

                 Görsel medya haberlerinde, insanın kanını donduran olayların perde arkasındaki psikolojik travmanın çözümü konusunda, gayret sahibi bazı ilahiyatçıları istisna edersek, kendimizi dışarda bırakmadan söyleyelim ki; dert edinmeye niyetimiz yok. Sebebiyse toplumun ,şu anda doyumsuz bir  şımarıklığın psikolojik  yorgunluğunu yaşıyor olmasıdır.

                Gerek aile gerek okul eğitiminde ‘’nasıl bir insan’’ sorusuna hiç dokunulmaması, çılgın arzuların nasıl esiri olunacağını(!)öğretti  bize. Çünkü bu sorunun özne olarak aradığı modelin belirsizliği bireyi, özgürlük adı altında bir savrulmaya itecekti ve öyle de oldu. Psikolojik araştırmalar ailenin, insan kişiliğinin oluşmasında %85 lik  bir etkiye sahip olduğunu söylemesine rağmen aile de, böyle bir soruyu soramadı kendi içinde. Şimdilerde cumhurbaşkanına  diktatör diyen zihniyet, kendi despotik hiyerarşisi nedeniyle ailenin kendisine böyle bir soru sormasına izin vermedi  cevabımıza itiraz etseler de, tarihsel geçekliğin sonucu ortada. Gerek merkezi baskı gerekse eğitim kanalıyla aileye yapılan müdahaleleri  anlamak için derin bir tarih bilgisi gerekmiyor.

                  Kişilik oluşumunda %15 pay sahibi okulların da, böyle bir soruya ABD veya  AB formatıyla( başkaları uğruna, başkalaşmak amacıyla ) ‘’böyle olmalısın’’ mottosuyla hazırlanan programları sayesinde üretim yaptığını inkâr etmek sadece çözüm aramayı güçleştirdi ve güçleştirmeye  devam ediyor. Sonuçta da  çifte standartlı, sadece maddi çıkarları uğruna  şekil değiştiren tiplerden elimizde bolca malzeme olduğunu kimse yadsımıyor.

                 ‘’ Osmanlı’nın çöküşündeki(!) sebepleri cumhuriyet, gizli anayasa haline getirdi ve bunu devşirme yasalarla pekiştirdi ki, altımızdan döşeğimizi rahat çeksinler’’ diyordu rahmetli Cahit Zarifoğlu (Mavera Dergisi 14.sayı sayfa 19) Cumhuriyetin ilk yıllarında ABD orijinli eğitim uzmanlarının(!)verdiği ideoloji yüklü ve Müslüman kimliğini hafife alan raporlarıyla bugün gelinen sonuç arasında dramatik bir ilişki var. Dolayısıyla bunda şaşılacak ne var demeye getiriyor sanki Zarifoğlu.

                  Yönetimlerin böyle bir tercihi elbette üzüntü verici; her ne kadar İsmet İnönü’nün Fulbright  Anlaşması’ndan pişman olduğuna dair iddiaya bir makalede rastlamış olsam da. 27 Şubat 1946 yılında yapılan Kahire Anlaşmasını dayanak alan Fulbright Anlaşması (27.12.1949)arasında 3 yıllık bir zaman ; şartlı hibe olarak ABD tarafından verilen paraların kullanılması için Bakanlar Kurulu tarafından Şemsettin Günaltay imzasıyla TBMM’ye kanun teklifi verilmesi( 16 Şubat 1950) arasında dört yıllık bir zaman farkı var. Dört yılda toparlanamayan(!)bir başbakanın pişmanlığına neden inanalım? Kaldı ki kendilerine verilen raporlar, İnönü’nün inanç ve düşünce sistemine son derece de uygundu zaten.

                Dememiz o ki; bu raporların domine ettiği eğitim sistemimiz, Fulbright Anlaşması’yla ‘’döşeği altımızdan çekmiştir’’. Manevi değerlere mesafeli olan romancı  Fakir Baykurt’un ‘’ABD’nin Fulbright burslarıyla geleceğin devlet adamlarını, eğitimci ve bilim adamlarını eğittiğini ve ABD’den dönen Türk öğrencilerinin Amerikalılaşmış olduğunu gözlemlediği’’ (Türkiye-ABD İlişkilerinin Eğitim Boyutu ve Fulbright Programı s.239/ Dr. Halil İbrahim Çelik) tespitinin Zarifoğlu’nun yukarıdaki (kalınlaştırılmış)  sarsıcı benzetmesiyle örtüşmesi son derece ilginç değil mi? Esasa sonra inşallah.  Selamlar (Devam edecek)