Hiç bu kadar zorlanmamıştım yazı yazarken. Köşe yazarlığına başladığım ilk zamanlarda bile bu derece zorluk çekmemiştim. Kafam allak bullak! Elim bilgisayar tuşlarına gitmek istemiyor! Sol tarafım acıyor, yüreğim paramparça! Yiğitlerimin isimlerini, resimlerini görünce daha da kahroluyorum! Gözyaşlarım sel oldu adeta!  Bu gün neyi yazayım? Nasıl yazayım? Hangi dili kullanayım? Hangi cümleyi kurayım?... inanın zorlanıyorum! Bu nedenle daha fazla yazamayacağım. Şehitlerimize Allah’tan rahmet, kederli ailelerine sabırlar ve başsağlığı diliyorum! Sözü, şiirlerime bırakıyorum: 

Yüreğim Yanıyor!

Dağlıca’dan acı haber var!

Hainler saldırmış, kahpece vurmuşlar!

Bu kadar cana, bu yiğitlere kıymışlar!

Bir yetkili eve doğru geliyor;

“Oğlunuz şehit oldu” haberini veriyor!

Duyun artık feryadı, dinleyin iniltileri!...

Her evde ateş, her yerde ağıt, her yerde figan,

Ortak bir ses yükseliyor; “Önce vatan!”

Yavuklular ağlıyor, bacılar inliyor, analar perişan!

Türkiye ayakta, millet sokakta, ellerde bayrak:

“Şehitler ölmez, vatan bölünmez” diye bağırarak,

İnletiyorlar caddeleri.

Balkonlardan naralar yükseliyor;

 “Yürüyün yiğitlerim, durmayın,

Vatanı hain ellere koymayın.”

Evlerde albayrak, dillerde istiklal marşı,

Türkiye tek yürek, teröre karşı!

Terörü halk bitirecek, millet çözecek.

El birliğiyle hainlerin gırtlağına çökecek!

Olmaz değilse,

Herkes bir kenara çekilse;

“Bu benim işim değil, ben karışmam,

Öyle siyasi işlere bulaşmam,

Suyla sabunla uğraşmam…” dersen!

Sen bu vatanda oturup, caddesinden geçmiyor musun?

Bu ülkenin ekmeğini yiyip, suyunu içmiyor musun?

O zaman sorumlusun, sessiz kalamazsın,

Terörü bitirmek için ilgisiz duramazsın,

Vatan gemisinin su almasına bîgane olamazsın!